“ฉันไม่เหมาะกับบทบรรยาย ฉันไม่เข้ากับกรอบที่ทุกคนอยากให้ฉันเข้าไป ฉันหัวหมอเกินไป ฉันเป็นสลัมเกินไป ใครๆ ก็บอกฉันอย่างนั้นทั้งปี ดังนั้นนี่คือ สำหรับผู้หญิงที่ดูเหมือนฉัน นั่นจะเป็นการพูดถึงสิ่งที่คุณเชื่อ โดยไม่ขอโทษคุณ และนั่นคือสิ่งที่ฉันทำเพื่อคืนนี้”
— แองเจิลรีส
ขอบของเธอยังคงแนบแน่นภายใต้หมวก “CHAMPS” ใหม่ของเธอ ผ้าทอหยักของเธอตกลงมาบนไหล่ของเธอเหมือนผ้าคลุมไหล่ มงกุฎของเธอบนโต๊ะต่อหน้าเธอ เพียงไม่กี่ประโยคในคืนวันอาทิตย์ แองเจิล รีสแห่ง LSU ก็พูดเพื่อสิ่งนี้ พวกเราหลายคน
ผู้หญิงผิวดำจำนวนมากรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรหลังจากที่เธอและTigers ชนะการแข่งขันบาสเก็ตบอลชิงแชมป์แห่งชาติหญิงหรือชายคนแรกของโรงเรียนเกี่ยวกับกล่องที่เราคาดหวัง – ไม่ดังเกินไป ไม่ภูมิใจเกินไป ไม่ประสบความสำเร็จเกินไป บทเรียนที่คุณป้าบางคนในหมู่พวกเราต้องเรียนรู้เมื่อเป็นผู้ใหญ่ที่พยายามนำทางชีวิต ตลอดหลายปีในสภาพแวดล้อมในสำนักงาน ตู้กดเงิน หรือโรงพยาบาล แต่คนที่รีสค้นพบเมื่ออายุเพียง 20 ปี
มีการจัดแสดงก่อนหน้านี้เพียง 48 ชั่วโมง เมื่อ ดอว์น สเตลีย์ โค้ช ทีมเซาธ์แคโรไลนาพูดถึงเสียงสุนัขหวีดและการดูถูกเหยียดหยามทางเชื้อชาติที่ไม่คลุมเครือซึ่งใช้ในคำอธิบายทีมของเธอ คำพูดของ Staley มีเหตุผลมาก ฉันคาดหวังไว้ครึ่งหนึ่งว่าเธอจะดึงไม้บรรทัดออกมา: เธอรู้โดยเนื้อแท้ว่าเธอต้องพูดอย่างรอบคอบ ไม่โกรธเกินไปหรือในลักษณะที่จะถูกตราหน้าว่าใจร้ายหรือกลั่นแกล้งต่อสมาชิกสื่อบางคน เธอต้องการได้รับข้อความของเธอ
microaggressions และสองมาตรฐานอยู่ที่นั่นเสมอ นี่คือประเทศที่เราไม่เคยถูกกำหนดให้เป็นอิสระ นับประสาอะไรกับความมั่นใจมากพอที่จะบงการความสุขและความรู้สึกยินดีของเรา เนื่องจากสื่อสังคมออนไลน์ได้ตอกย้ำอีกครั้งตั้งแต่ช่วงท้ายของชัยชนะของ LSU เหนือไอโอวา ก็ยังมีผู้แสดงความคิดเห็นจำนวนไม่น้อยที่เราจะไม่มีวันดีพอและไม่มีทางถูกได้เลย
หากเราโต้ตอบการเหน็บแนมด้วยการเหน็บแนมนั่นไม่ใช่การเหน็บแนมที่ถูกต้อง หากเราบอกให้โลกรู้ว่ามีวงแหวนแวววาวในอนาคตของเรา มันก็ดูฉูดฉาดเกินไป หากเราปกป้องน้องสาวในทีมอื่น ก็จะเกิดคำถามว่าทำไมเราถึงสนใจ
มันไม่ต่างอะไรกับการพูดถึงคนผิวดำนอกวงการบาสเก็ตบอล: ถ้าเราล้มเหลว นั่นเป็นเพราะคนผิวดำโดยเนื้อแท้แล้วด้อยกว่า ถ้าเราทำสำเร็จ เป็นเพราะตำนานของการกระทำที่ยืนยัน และคุณไม่ได้ “ได้รับ” อะไรเลย
การพยายามเอาใจคนเหล่านั้นไม่ใช่แค่ไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ยังเหนื่อยอีกด้วย
รีสไม่แม้แต่จะพยายาม ฉลาดพอที่จะดูเกมว่ามันคืออะไร และยืนยันว่าเธอจะเล่นตามกฎของเธอ ขอบคุณมาก
เธอพูดถูก
ผู้หญิงผิวดำทุกคน ผู้หญิงผิวดำทุกคน ผู้หญิงผิวดำทุกคน: เราควรเฉลิมฉลองว่าเราเป็นใครในฐานะปัจเจกบุคคลและร่วมกัน ดังที่เราพอใจ
พวกเราที่เหวี่ยงผ้าขนาด 30 นิ้วอย่างรีสอย่างมีความสุข พวกเราที่เขย่าโฟรฮอว์คที่ซีดจางอย่างแน่นหนา โลเคชั่นยาวถึงเอว. ลายข้าวโพด. การถักเปียที่มีสีสัน พวกหัวล้าน. การเปลี่ยนแปลงเมื่อฉันต้องการอิสระในการสวมวิกทำให้เพื่อนร่วมงานที่ไม่รู้สงสัยว่าคุณเปลี่ยนทรงผมอย่างรวดเร็วได้อย่างไร
ผิวของเราในทุกเฉดสี ลักษณะที่เรามองเป็นสีเหลือง ริมฝีปากที่สวยงามของเรามักจะพร้อมที่จะพูดความจริงให้ตายเถอะใครที่ทำให้อึดอัด
ประวัติศาสตร์ของเรา ปัจจุบันของเรา และอนาคตของเรา
ไม่ เล็บของเราไม่ได้ยาวเกินไป และใช่ เรายังสามารถพิมพ์และทำสิ่งต่างๆ เพราะเรามักจะทำสิ่งต่างๆ เราเลี้ยงเด็ก – มักไม่ใช่ของตัวเอง – และชุมชน เรามีอิทธิพลต่อการเลือกตั้งและวัฒนธรรม คำและวลีและการเต้นรำของเราเรียนรู้อย่างสนุกสนานแม้กระทั่งโดยผู้ที่ปฏิเสธความเป็นมนุษย์ของเรา
เราจะดังและไม่ยอมใคร เราก็นุ่มละมุนได้
“แค่เป็นคุณต่อไป” รีสกล่าวเมื่อวันจันทร์ “อย่าให้ใครบอกคุณว่าทำไม่ได้หรือคุณทำไม่ได้ คุณทำไม่ได้ ฉันยืนหยัดในผิวของตัวเองและภูมิใจในสิ่งที่ฉันเป็น ฉันมั่นใจในตัวเองมาก และฉันคิดว่าคนที่สนับสนุนฉันเข้าใจว่าฉันเป็นใคร ฉันรักในสิ่งที่ฉันเป็น”